De zoektocht naar bewegingsvrijheid
Door: Tom Lusthusz
Een openhartoperatie is over het algemeen een ingrijpende gebeurtenis, die een aanzienlijke impact heeft op de periode rondom de operatie, van voorbereiding tot aan het revalidatieproces. De duur van deze periode varieert per persoon; in mijn geval ruim 3 maanden. Gedurende bijna vier weken verbleef ik in het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG).
Vier weken in een ziekenhuisbed met beperkte bewegingsvrijheid is geen prettige ervaring. Terwijl mijn klasgenoten tijdens de middagpauze hun energie kwijt konden na een ochtend vol taal- en rekenlessen, was deze optie voor mij niet beschikbaar. Door de langdurige afwezigheid vanwege mijn operatie volgde ik mijn lessen op afstand in het ziekenhuis. Een van mijn leraren bracht zelfs persoonlijk mijn schoolspullen, zodat ik de lesstof kon bijhouden en geen grote leerachterstand zou oplopen. In de eerste weken van mijn opname beperkte de enige bewegingsvrijheid die ik had zich tot de drie stappen naar de stoel naast het ziekenhuisbed.
Deze beperkte bewegingsvrijheid was voornamelijk te wijten aan de vele ’toeters en bellen’, zoals mijn ouders het noemden. De overvloed aan draden, plakkers en pleisters was niet meer te tellen met twee handen. Echter, deze kleine beperkingen werden overschaduwd door de grootste boosdoener van mijn minimale bewegingsvrijheid: de drainage. De drain is een buisje dat vocht afvoert en kan op verschillende plaatsen in het lichaam worden ingebracht. In mijn geval zorgde dit slangetje, met name bij bewegingen van mijn bovenlichaam, voor pijnlijke beperkingen. Hierdoor was zo stil mogelijk blijven liggen in het ziekenhuisbed de enige comfortabele optie in de eerste periode.
Na een reeks controles kreeg ik eindelijk goed nieuws: de drainage mocht worden verwijderd. Dit betekende grotendeels het herwinnen van mijn bewegingsvrijheid. Ik kon nu van enkele stappen naar de stoel, naar tientallen meters lopen tot aan het toilet op de gang. Na beperkte beweging gedurende de afgelopen weken was mijn spierkracht in mijn benen volledig verdwenen. Door regelmatig naar het toilet te lopen, herwon ik geleidelijk mijn spierkracht. Om mijn spierkracht extra te vergroten en vooral om meer bewegingsvrijheid te krijgen, begon ik op een klein fietsje tientallen, zo niet honderden rondjes te rijden over de afdeling. De eerste rondjes voelden zo bevrijdend dat fietsen sindsdien voor mij synoniem staat aan vrijheid.
Tot op de dag van vandaag geef ik de voorkeur aan fietsen in mijn vrije tijd. Met een goede Spotify-playlist of een boeiende podcast leg ik tientallen kilometers af door de Twentse natuur. Vooral tijdens zomeravonden is het fantastisch om te bewegen, met de langzaam ondergaande zon, afnemende temperatuur en het lichte briesje dat perfecte omstandigheden creëert voor mijn sportieve uurtje als hartpatiënt.
Zelfs nu ik mijn rijbewijs heb gehaald en mijn bewegingsvrijheid is vergroot, blijven de eerste rondjes fietsen over de gangen van het UMCG het startpunt van mijn zoektocht naar een nieuwe levensstijl vol bewegingsvrijheid.
