Zelfprikken: Ideaal toch?
In mijn vorige blog beschreef ik dat ik sinds kort bij de trombosedienst loop. Heel kort pas want ik ben nog midden in het traject van zelfprikken. Toen mij verteld werd dat ik daarvoor in aanmerking kwam raakte ik enthousiast. Niet dat het mij nou zo fijn lijkt mijzelf constant te prikken, maar meer de vrijheid die het mij geeft.
Als je mijn leven hoort zal je misschien niet altijd verwachten dat ik een hartafwijking heb.
Ik werk 2 lange dagen op een kinder dag verblijf en ben 3 halve dagen oppas. Daarnaast heb ik 2 social media kanalen waarop ik dagelijks content plaats. Ik probeer 5 dagen in de week te sporten en zie in het weekend vrienden en familie.
Mijn weken zijn bijna nooit hetzelfde en ik hou ervan.
Maar wanneer ik dan doordeweeks een extra afspraak heb, merk ik dat ik toch een beetje mijn ritme kwijt raak. Het feit dat ik bijv. nu wekelijks naar een prikpolie zal moeten zal echt een obstakel zijn. Ook omdat je je dan net weer moet houden aan de tijden dat zij kunnen.
Vandaar dat het zelf prikken een uitkomst voor mij is.
Als ik dit gewoon thuis in de ochtend in mijn pyjama kan doen terwijl ik lekker achter mijn laptop zit dan scheelt dit enorm. Er is alleen een nadeel… het lukt mij niet…
Mentaal gezien gaat het prikken prima, even mijn hoofd uitzetten en gaan. Maar om het bloed op het plaatje te doen daar gaat het mis… Het apparaat pakt het niet en ik krijg constant foutmeldingen. Ik zit nu nog maar in de test fase en terwijl ik dit schrijf ga ik morgen naar de trombosedienst.
Hopelijk lach ik om dit stuk als dit online komt en kan ik het inmiddels makkelijk zelf. Maar ik heb het idee dat dit dingen zijn waar niet zo snel over wordt gesproken en al helemaal niet als het mis gaat.
Mocht jij op dit moment problemen hebben met het zelf prikken: I feel you.
Als dit voor jou appeltje eitje is dan hoor ik het graag! Tips zijn zeker welkom!
Liefs,
Jetske
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
