“Trek je dan een bikini aan als je gaat zwemmen?”
Vanaf mijn geboorte tot mijn vijfde ben ik zo’n vijf keer geopereerd. Ik weet niet beter dan dat ik altijd een litteken heb. Vooral degene op mijn borst is goed te zien. Althans goed, tegenwoordig is het bijna niet zichtbaar. Vroeger was deze dikker, roder en jeukte het ook.
Ik weet niet beter dan dat dit litteken bij mij hoort. Mijn ouders hebben mij altijd verteld dat wanneer ik er last van heb (pijn, jeuk) ik het zal kunnen weghalen. Echter heb ik mij er nooit voor geschaamd. Het hoort bij mij, het is een deel van mij.
Aan het eind van de basisschool begonnen al de opmerkingen te komen van andere kinderen. En niet eens pesterijen maar meer verbazing. Het begon bij vragen als wat heb je daar, doet het pijn etc. Op de middelbare school en in de pubertijd werd het “erger”. Wanneer iedereen onzeker is zijn ze stomverbaasd dat jij met zoiets als een litteken rond durft te lopen.
Even voor je verbeelding, op de middelbare school zeker in de tijd dat ik borsten begon te krijgen droeg ik veel v-hals shirts. Hier even een opsomming van opmerkingen/vragen die ik heb gekregen.
- Wat heb je daar? Gevolgd door “Ik keek niet naar je borsten” Veelal gehoord van mannen…
- Wat draag je dan in de zomer?
- Draag je dan een bikini als je gaat zwemmen? Want dan zie je goed alle littekens? Ik grapte dan altijd dat ik dan mijn boerkini aandeed… Waardoor mensen even van slag waren en vervolgens zeiden dat het dapper was.
- Stoer dat je er gewoon zichtbaar mee loopt. (Wat is hier precies stoer aan?)
- Random tips dat ik littekenzalf erop moest doen dan ging het weg… Ja ik denk ook echt dat mijn operatielitteken weggaat van de drie euro zalf van de Kruidvat.
Ondanks of misschien wel dankzij deze opmerkingen heb ik nooit mijn litteken willen laten weghalen. Ook niet toen mijn arts zei “Je wilt toch dat mensen naar je kijken”. Hierop heb ik geantwoord “Mensen kijken wel.”
Het litteken hoort bij mij, het is een deel van mij en ikzelf en mijn omgeving die mij goed kent ziet het niet eens meer.
Sinds mijn volwassen leven krijg ik vrijwel nooit meer de vraag “Wat heb je daar?” En dat terwijl ik met kinderen werk en die vragen en zeggen alles. Komt ook doordat mijn litteken zo mee gekleurd is met mijn huid dat het bijna niet opvalt. Want laag uitgesneden truitjes doe ik nog steeds aan. Ik verstop mijn litteken niet. Ik zwem ook in een bikini en sport in een hemdje.
Krijg ik deze vraag wel dan leg ik rustig uit hoe en wat. Ik heb er dan ook geen moeite mee. Het is geen trauma voor mij. Ik heb liever dat mensen het vragen dan leg ik het rustig uit.
Hoewel ik mij daar nu pas bewust van ben, probeerde puber Jetske ook al het taboe op littekens te verbreken. Ze horen bij je, het is jouw verhaal. Je hoeft deze dan ook niet weg te stoppen.
Het klinkt cliché maar je bent mooi zoals je bent. En misschien juist wel omdat ik het zo volledig accepteer krijg ik ook geen vragen meer.
Ik ben trots op wie ik ben.
Liefs,
Jetske
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
