Litteken, paarse lippen en knellende kleding
In mijn vorige blog schreef ik over mijn litteken. Ik schreef daarin over de opmerkingen die ik kreeg rondom het hebben van een litteken. Maar vooral dat het litteken iets voor mij is wat bij mij past. Ikzelf heb mij dan ook nooit gestoord aan mijn litteken, ook niet als tiener/puber.
Het litteken is overigens niet het enige zichtbare verschijnsel van het hebben van een hartafwijking. Als ik eerlijk ben vind ik de “bijwerkingen” een stuk minder prettig dan het hebben van het litteken.
Zodra ik het koud heb word ik paars. Mijn wangen, handen en lippen. Mensen die dit voor het eerst zien kunnen hierdoor in paniek raken. Hun reactie vind ik soms nog erger dan het feit dat het gebeurt. Ze bellen nog net niet 112. Ik probeer altijd op een rustige en nonchalante toon uit te leggen dat het door mijn hartafwijking komt en het erbij hoort. Maar prettig is anders. Als ik heel eerlijk ben vind ik het ook niet heel mooi… Maar goed ik kan er nu eenmaal niets aan doen. Behalve goed aankleden en lippenstift op doen. Het was ook niet voor niets dat toen ik voor All you need is love naar Zwitserland mocht, ik nog in de 10 minuten inpaktijd de lippenstift heb meegenomen. Daar was ik dan ook blij mee, want ik had geen zin dat ik op nationale televisie met mijn paarse lippen in de sneeuw zal staan. En vooral alle twitter reacties daaromheen. Ook al weet ik dat het bij mijn hartafwijking hoort, ik heb geen zin mijzelf te moeten verantwoorden.
Daarom ben ik meer een voorstander van de zomer. Al moet ik daar dealen met een andere “bijwerking” welke ik ook niet heel fijn vind. Met zeer warme temperaturen zet mijn lichaam namelijk uit. In de ochtend ben ik vaak nog slank, maar zeker aan het eind van de dag voel ik mijn kleding en schoenen knellen. Ook in het vliegtuig blaas ik op en voel ik mij een enorme oempa loempa. Ondanks dat ik water drink en naar de wc ga alsof mijn leven ervan afhangt (okay dat is een beetje overdreven).
Ik heb een periode gehad waarin ik vele bezig was met gezond eten en strakker worden. Zeker in die periode vond ik het extra moeilijk om dit te ervaren. Inmiddels kan ik het loslaten en weet ik ook waar het vandaan komt. Ik probeer het zoveel mogelijk te voorkomen, maar dat lukt niet altijd. Hoewel ik ook dat een minder fijne bijwerking vind, heb ik het meer en meer geaccepteerd. Het hoort er nou eenmaal bij.
Ik ben heel benieuwd. Wat vind jij het minst fijne aan de hartafwijking? Zijn het bepaalde uiterlijke aspecten of meer dagelijkse dingen waar je tegen aanloopt?
Liefs,
Jetske
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
