Ik heb nooit in een sollicitatiegesprek verteld over mijn hartafwijking
Via de PAH zijn wat vragen vanuit jullie gekomen. Een daarvan is of je wel of niet op werk/ tijdens een sollicitatiegesprek verteld over je hartafwijking. Eerlijk, ik ben toch al sinds mijn vijftiende werkzaam (wat meer dan de helft van mijn leven is). Heb verschillende baantjes gehad en zat tot 2022 in loondienst. Nu werk ik als zelfstandige en dit is de eerste keer dat ik hierover nadenk. Door deze vraag dacht ik “Wow heb ik het hierover gehad?” “Had ik het hierover moeten hebben?”
Goed laat ik meteen met de deur in huis vallen: Ik heb nooit in een sollicitatiegesprek verteld over mijn hartafwijking. Nu is het zo dat ik “maar” een keer per jaar naar de arts moet voor controle. Dit valt vrijwel altijd onder werktijd. Ik denk oprecht dat dit dan ook vaak de eerste keer is dat mijn manager hoort over mijn hartafwijking. Of ik vertel het wanneer mensen mijn litteken zien of zien dat ik paarse lippen heb.
Belemmering van je hartafwijking
Nu is het wel zo dat mijn hartafwijking mij niet belemmerd. Ik heb altijd zo’n 32 uur kunnen werken. En dus 4 volle dagen van 8 uur werk. Met daarnaast nog een leuk sociaal en sportief leven. Nee geen 40 uur dus, maar ik kom uit de generatie die 40 uur sowieso niet gezond vindt ongeacht of je een hartafwijking hebt of niet. Voor mij is 32 uur of misschien 36 echt de max.
Ik denk dat het er dus heel erg aan ligt in hoeverre jij je belemmert voelt door je hartafwijking. Heb je extra rust nodig? Moet je vaak naar het ziekenhuis? Kan het je werkzaamheden belemmeren? Dan zal ik dit zeker vertellen. Maar als jij het gevoel hebt je net zo hard kan werken als je collega’s en het aantal uur wat geschreven staat in de sollicitatie prima aan kunt. En je daarnaast misschien een of zo’n drie keer per jaar naar het ziekenhuis moet. Dan zal ik het zeker niet vertellen op je sollicitatie.
De vraag die ik zal stellen is: “Is het relevant dat ze dit moeten weten?”
In mijn geval was dit niet zo. Want ook al heb ik een hartafwijking ik kan nog steeds zo functioneren als mijn collega’s. Uiteindelijk komt het vanzelf ter sprake. En de grap is dan dat iedereen het prima vindt. Zelfs tijdens corona voelde het heel onterecht dat ik de eerste lockdown verplicht thuis moest zitten. Ik werkte toen in de kinderopvang en mijn collega’s moesten noodopvang draaien. Tijdens de tweede lockdown ben ik dan ook gaan helpen.
Hoe wil je behandeld worden?
Vraag jezelf dus af: in hoeverre wil ik “anders” behandeld worden. En met anders bedoel ik dan bijv. extra pauze. Eventueel een rust moment tussendoor. Kortere werkdagen etc. Of hoe vaak moet ik van mijn werk weg vanwege medische afspraken? Moet je iedere week naar het ziekenhuis of iedere maand, dan zal ik het zeker melden.
Maar als je kan functioneren zoals je collega’s dan zal ik helemaal niets vertellen. Ze komen er vanzelf wel achter vroeg of laat en dat is helemaal prima!
Liefs, Jetske
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
