De bergen in
Ik weet niet beter dan dat ik als kind altijd met mijn ouders naar Frankrijk ging.
Hup, de bergen in! Als ik terugdenk aan deze tijd heb ik nooit het idee gehad dat zij mij hierin anders hebben behandeld dan mijn zus. Er was geen angst om op vakantie te gaan en ook tijdens de vakantie was die angst er niet.
Toen ik wat ouder werd (15/16) kwam er zeker wel een angst wat betreft alcohol en mijn hartafwijking… Maar dat kan ik beter voor een andere blog bewaren.
Fransoos:
Mijn ouders zijn dol op Frankrijk, tot op de dag van vandaag gaan ze daar altijd heen. Steeds een ander gebied ontdekken. Franse kaas eten en wijn drinken. De echte Bourgondiërs. Deze leefstijl heb ik dan ook zeker meegekregen van mijn ouders. Op vakantie werd er dubbel en dwars genoten. Een borrelnootje hier een kaasje en worstje daar. Altijd wat lekkers altijd goed! (Behalve in de ochtend wanneer de koelbox openging en de stinkkaas je tegemoetkwam maar dat terzijde)
Mijn ouders zijn geen “hele dag bij het strand/zwembad liggen” mensen. Er werd ALTIJD wat gedaan! ALTIJD!
Dit hield in:
- Naar een kerkje gaan
- Een lokaal marktje bezoeken
- Iets cultureels doen zoals musea
- Een grote wandeling gemaakt al dan niet in de bergen…
Vaak in de middag werd er alsnog bij het zwembad gelegen door mij en mijn zus…
De bergen in.
Over de bergwandelingen wil ik het vooral hebben. Want het is natuurlijk niet heel vanzelfsprekend dat je een kind met een hartafwijking de bergen mee inneemt. Maar mijn ouders deden dat. Weliswaar op mijn tempo, extra pauzes en als we een stuk moesten klimmen werd er meerdere malen gestopt en gewacht totdat ik weer door kon.
En eerlijk: Ik ben heel blij dat dit zo is gegaan. Dat niemand het als storend ervaarde dat ze “moesten inhouden” omdat ik niet verder kon. Maar tegelijkertijd ook gewoon de dingen werd gedaan wat mijn ouders leuk vonden. Niet zeuren gewoon lopen. En tuurlijk werd er rekening gehouden met mijn gezondheid. We gingen heus niet 30km lopen en ook niet elke dag een nieuwe berg. En ook niet met 30+ graden. Maar in die 2-3 weken Frankrijk werden er zeker wel 2 bergen beklommen. Naast mijn vakantie in Frankrijk ging ik vanaf mijn 14e ook een week naar een Klooster daar. Taize is een plek waar veel jongeren van over de hele wereld elkaar ontmoeten. En dat ligt: boven op een berg.
Klim conditie:
Doordat ik ieder jaar erheen ging heb ik een heel goed beeld van hoe de berg was en hoe zwaar deze was als je het moest lopen. Het gebeurde dan ook regelmatig dat ik halverwege moest stoppen om bij te komen, totdat… ik ging hardlopen.
Want toen ik op mijn 21ste begon met hardlopen merkte ik hoe makkelijk deze berg werd. Ik zag er letterlijk niet meer als een berg tegenop om deze te beklimmen. Sterker nog het werd een nieuwe uitdaging! Elke dag een stukje sneller en zelfs de berg proberen op te rennen!
En ook nu in Uganda hebben we een enorme heuvel voor de deur. Deze zal de 14-jarige Jetske met pijn en moeite beklommen hebben. En al hijgend bovenaan bij moeten komen. Nu loop ik zonder problemen deze heuvel. Okay na een goede beentraining voel ik mijn benen. Maar dat zijn mijn benen niet mijn hart.
Ik gun ieder hartekind een sportieve ervaring hoe groot of hoe klein dit dan ook is. Door te blijven bewegen verbeter je je conditie. Dus blijf de uitdaging aangaan om steeds een stukje verder te gaan. Op jouw niveau. Kijk wat je kan en laat je niet weerhouden.
En voor elke hartenouder: stimuleer je kind om te kijken hoeveel het kan! Support het en ga ermee op stap. Je ziet snel genoeg aan je kind wanneer het niet goed gaat. Zorg daarom ook voor een plan B. (dragend op de rug, terug met ov etc.) Maar laat je niet weerhouden door de hartafwijking.
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
