“Jij kan dingen!” Dat is wat ze mij zei.
Het was de eerste keer dat ik dit uit iemands mond hoorde. En al helemaal op het gebied van sport….
Gym vond ik vreselijk
Zowel op de basisschool als op middelbare school had ik een hekel aan gym. Ik was niet snel, was bang voor de bal en lenig was ik ook niet. Een koprol op het rek? Mij niet bellen!!
Het ergste moment vond ik altijd dat we moesten kiezen bij wie je in het team wilde… altijd werden de 2 beste uit de klas gekozen. En ik bleef samen met nog een ander (net iets te stevig) kind als laatst achter.
Maar eerlijk is eerlijk ik zal ook niet graag bij mezelf in het team hebben gezeten. Wie wil er nou iemand in het goal die bukt als de bal eraan komt of die standaard de bal mist als deze eraan komt? Iemand die bij estafette altijd als laatste is waardoor jouw team dubbel zo hard moet rennen om überhaupt te kunnen winnen…. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen.
Sporty spice
De piepjestest heb ik al in geen 15 jaar meer gedaan en steeds vaker denk ik hoeveel zal ik nu halen?? Want inmiddels kan ik dingen.
En nee ik zal nog steeds de slechtste zijn met school gym. Ballen vang ik nog steeds niet en ik buk nog steeds als er 1 aan komt. Maar qua conditie ben ik met sprongen vooruit gegaan.
Het nadeel echter is dat wanneer je zoveel jaar van je leven (toch wel 20 jaar) altijd slecht bent in sport en altijd de laatste. Dan is dat iets wat je jezelf hebt aangenomen. Ik kan niet sporten was iets wat ik mijzelf had aangepraat. Echter de laatste 12 jaar ben ik met vallen en opstaan aan het sporten geslagen.
Omdat ik het afgelopen half jaar amper had gesport kwam als vanouds m’n oude gedachte naar boven. “ik ben weer bij 0 ik kan niets, ik moet opnieuw beginnen” “spiergeheugen heb ik niet alles is weg en duurt jaren voor het terug komt”
Bij de intake in de nieuwe gym vertelde ik mijn situatie (hartafwijking maar wel sportief laatste jaren alleen afgelopen half jaar amper wat gedaan gevoel weer opnieuw te beginnen)
Wil je meedoen met de groepsles vroeg de enthousiaste vrouw. “Ik ben niet zo van de groepslessen” zei ik met mijn jeugdtrauma in mijn achterhoofd. We doen het op jouw niveau verzekerde ze mij. Maar voor de groepsles was op dat moment behalve ik een andere vrouw… het werd een een op één begeleiding en de stagiair ging met mij mee. Ik had waanzinnig veel plezier leerde nieuwe oefeningen en daagde mijzelf uit. Ik zette zelfs een record op de hip abduction (machine waarbij je het gewicht moet wegduwen met de zijkant van je benen)
Na afloop kwam ik met de stagiair terug bij de trainer en vertelde hoe goed het ging “ik zei toch, jij kan dingen” zei ze trots. Wanneer wil je weer een op een?”
En zo vond ik ineens nieuwe sport motivatie lekker op mijn eigen niveau. Maar wel met instructeur. En ik kwam erachter dat ik meer kan dan ik zelf dacht. Misschien kan ik nog steeds geen bal vangen of een koprol op het rek. Maar ik kan squaten, benchpressen en een hip abduction van 61 kilo and I’m proud!!
Misschien herken je wel dat je altijd de laatste was met gym. Maar bewegen is iets anders dan de gymles op school. Ook jij kan dingen. De kunst is erin te geloven en het gewoon te doen!
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
