De ICU run, voor iedereen die op de IC heeft gelegen…
Op mijn instagram postte ik dit al. Op zondag 4 juni rende ik de ICU run.
Wat dit is? Het is een run voor iedereen die op de Intensive care heeft gelegen.
Het initiatief is een aantal jaar geleden geboren doordat iemand na IC opnamen de AMC-run deed. Ze vertelde dit toen aan haar revalidatiearts en deze kwam op het idee om een speciale run hiervoor te houden. De run vindt op dezelfde dag als de AMC-run plaats en het geld wat ze hiermee ophalen gaat naar het verbeteren van de Intensive care.
Een goed en mooi doel.
Hoewel voor mij 5 kilometer zeer te doen is, blijft dit toch een hele speciale run. Het moment dat je door het ziekenhuis rent en mensen vanaf hun bed naar je ziet kijken geeft mij een brok in de keel. Je weet dat je voor hen op dat moment een voorbeeld bent. Misschien zelfs wel een wens dat zij ooit hier ook aan mee kunnen doen.
De ICU-run is voor iedereen.
Ik noem dit een run, maar je kan de 5 kilometer ook wandelen. En dat is wat het zo bijzonder maakt. Er doen mensen aan mee die in een rolstoel zitten en mensen die net weer kunnen lopen. Het is voor mij een speciale run omdat ik zo’n 26 jaar geleden zelf nog op de IC lag… Nooit geweten dat ik nu door hetzelfde ziekenhuis zal rennen als voorbeeld voor anderen.
Wat de run ook bijzonder maakt is dat wanneer je op de IC hebt gelegen je samen met je behandelend arts mag rennen. Met je buddy doe je de 5km en deze motiveert jou om door te gaan.
Weer op mijn oude niveau.
Mijn behandelend arts was op vakantie en daarom rende ik het dit jaar met 2 fysiotherapeuten en een mede hartpatiënt en arts. Hoewel ik totaal geen tijd voor ogen had merkte ik dat ik bij het startschot al voorbij mensen ging. Ik wilde even uit de menigte gewoon op mijn eigen niveau rennen. Hierdoor raakte ik helaas mijn hart buddy uit het oog en vonden de 2 fysiotherapeuten mij net op tijd (sorry…) Na 4km merkte ik dat als ik even doorzette ik weer rond de 33 a 34 min kon zitten, dus dat deed ik! En met een mooie tijd van 34 minuten vlamde ik weer over die finish trots als een pauw omdat ik weer op mijn oude niveau zat!!
Hoewel ik mega trots ben op de tijd, gaat het daar uiteindelijk helemaal niet om. Ik was net zo trots op mijn hart buddy die iets later arriveerde, als op de vrouw die na een dwarslaesie in ruim een uur lopend over de finish kwam. Iedereen verdiend een medaille en iedereen werd onthaald alsof het de winnaar was. Want dat is het ook! We zijn allemaal winnaars!! We hebben de IC overwonnen en gaan nu vol voor onze gezondheid!
