Rustig aan een geen tijdslimiet
Zondag 1 oktober, 06.00 de wekker gaat. Half brak kijk ik naar de klok, gisteravond was de toneeluitvoering en uiteindelijk sliep ik pas rond half 1… Maar goed ik had nu eenmaal ja gezegd en dus ging ik mijn bed uit.
Toen ik een paar weken geleden “JA” zei tegen de 10km in Breda, had ik even niet bedacht dat dit in hetzelfde weekend als de toneeluitvoering viel. Maar goed tegen beide had ik Ja gezegd en dus schouders eronder en gaan. Ik ken mijn lichaam goed genoeg en weet dat ik wanneer ik weer vroeg ga slapen de volgende dag weer fris ben. Daarnaast nam ik mij voor het gewoon weer rustig aan te doen en geen tijdslimiet aan mijzelf te geven.
Met een goed gevuld ontbijt en een koffie in m’n mik stond ik om 12 uur bij de start. Startvak rood… helemaal vooraan bij alle snelle Jelle. Waarom daar?? Omdat ik samen met vrienden rende die de 10 met gemak onder het uur rennen. Zodra het startschot klonk begonnen de mensen om mij heen te sprinten alsof ze de trein moesten halen.
Even lukte het mij om met de menigte mee te komen, maar al snel schrok ik van mijn eigen tempo: 5.25 per km gaf mijn horloge aan… Zo snel ren ik normaal nooit en dus remde ik meteen af. Ik had geen zin om net als bij de dam tot dam weer een te hoge hartslag te hebben waardoor ik moest lopen. Maar het lukte mij, het lukte mij af te remmen.
Het lukte mij te negeren dat ik van alle kanten werd ingehaald. Het lukte mij om in mijn eigen bubbel te komen.
Breda was bijzonder vlak en dus ging het in vergelijking met de dam tot dam een stuk beter. Ook de zon wist mij niet te nekken. Al playbackend op mijn eigen foute muziek vlogen de kilometers voorbij! Ik genoot oprecht van de run en van de mensen langs de kant.
Hoewel ik volgens mijn horloge steeds langzamer ging rennen, genoot ik van de omgeving. En trok ik mij niets aan van het mannetje dat in mijn oor ongeveer elke 500 meter 5 seconde langzamer vertelde…
Uiteindelijk finishte ik na 1 uur en 9 min. Precies onder de 1 uur en 10 min zoals ik had gehoopt. Want ja ook al had ik mijzelf niet echt gepusht, ik heb altijd een stiekeme hoop.
Ik weet hoe verrot ik mij kan voelen na een run, en zeker na een korte nacht, maar ik voelde mij on top of the world. En dit werd des te duidelijker toen ik eenmaal weer bij de kluisjes mijn shirt ging omwisselen. Daar zag een man mij en zei “Zo ben je klaar voor de halve marathon?” En ik: “Ehm ik heb net de 10 gelopen, de halve is een beetje teveel, maar ik neem het als een compliment dat je denkt dat ik nog niet heb gelopen.” Waarop de man vrolijk zei: “Nou dat moet je zeker doen je ziet er nog goed uit zo na een 10km” De vriendin waarmee ik was bevestigde dit.
Mijn ego vond meteen dat ik misschien wel harder had kunnen rennen, maar weet je. Ik ren liever rustig, vrolijk met snel herstel dan dat ik over mijn grens ga en er daarna vanaf lig…
Want eenmaal thuis viel ik alsnog vroeg in slaap en werd ik de volgende dag weer fris fruit en trots wakker!
Liefs,
Jetske
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH