Een gevoelig onderwerp
Ik heb getwijfeld of ik hierover zal schrijven. Enerzijds omdat het een gevoelig onderwerp is, anderzijds omdat het nog niet in gang is gezet.
Maar afgelopen week deelde ik op mijn eigen instagram hier wat over en mijn Dm stroomde vol. Ook de PAH waarvoor ik schrijf wilde dit delen. Vandaar dat ik mijn verhaal nu wil delen met jullie.
Op mijn 18e kwam de harde klap: Ik zal niet zwanger kunnen worden. Door mijn hartafwijking zal mijn lichaam te zwak zijn om de baby te kunnen dragen. Dit zal kunnen zorgen voor miskraam of voor te vroeg geboorte.
Drie jaar lang was ik hier helemaal door van de kaart, met zelfs gedachten aan de dood. Op mijn 21ste ging echter de knop om. Op tv zag ik een item over hardlopen en iets in mij triggerde dat. Op dat moment kende ik nog niet heel veel mensen die aan hardlopen deden, maar ik had wel het idee dat de hele wereld zwanger was… En dus trok ik de hardloopschoenen aan en ging ik.
Mijn conditie werd beter en beter en het rennen ging mij gemakkelijker af. In 2018, ik was toen 27, rende ik zelfs een halve marathon. Mijn motivatie bleef: “Ik ken weinig die een halve marathon kunnen rennen maar vele die zwanger kunnen worden”
Hoewel mijn omgeving niet heel blij was met mijn hardlopen, bleek dit de juiste keus te zijn. Op mijn 29ste kreeg ik al te horen dat het misschien wel kon met deze conditie. Een motivatie om dus door te gaan. Hoewel ik toentertijd geen vriend had en ook niet wist of ik wel een kind wilde, wist ik dat ik wel een goede conditie wilde behouden.
Inmiddels heb ik bijna 2 jaar een relatie en is de wens toch vrij groot. Ik besloot nogmaals het gesprek aan te gaan. Eerlijk, ik was bang voor het antwoord. Maar het kwam er allemaal positiever uit dan ik ooit had durven hopen.
Ja, er zijn waanzinnig veel complicaties, risico’s en ik moet in een heel ziekenhuistraject. Elke maand de cardioloog en de gynaecoloog zien. Maar eerlijk, dat vind ik alleen maar fijn. Mijn wens was alles te doen in het ziekenhuis in Amsterdam, en in het gesprek werd duidelijk dat dit ook de bedoeling is.
Omdat mijn vriend in Uganda woont, hebben wij een heel visum proces. Daarnaast wil ik dat hij er de gehele zwangerschap bij is want ik weet niet hoe mijn lijf en ik erop gaan reageren.
Voorlopig is dus onze eerste focus om een machtiging voorlopig verblijf te krijgen.
Daarna gaan we aan de gang met het ziekenhuistraject. Wanneer het moment daar is neem ik jullie graag mee. Voorlopig train en eet ik bewust om als de fitste versie van mijzelf de zwangerschap in te gaan!!
Liefs,
Jetske
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
