Home »
Bij mijn laatste bezoek aan de gynaecoloog was de buik van de baby nogal groot in verhouding met de rest. Nu zit ze wel binnen de curve. Daarnaast maakte de gynaecoloog zich niet echt zorgen. Hij verwacht dat we de 40 weken niet gaan redden. Daardoor kan het kind beter aan de grote dan de kleine kant zijn.
Na het laatste bezoek bij de gynaecoloog zei hij dat ik nogal paars oogde.
Dit is voor mij iets wat ik vaker heb als ik het koud heb, ook voor mijn zwangerschap.
Maar eerlijk ik vond deze week dat toch ook meer, ook wanneer ik het warm had.
Deze week ben ik 23 weken zwanger. Het gaat goed met mij al had ik afgelopen week een gekke week. Zo voelde ik tintelingen in mijn gezicht, wat uiteindelijk los stond van de hele zwangerschap. Ik ben hiervoor naar de huisarts gegaan. Daarnaast kreeg ik de 22 weken prik maar deze werd zo raar gezet dat ik daar een dag lang last van heb gehad.
Na een hele periode van terug in de tijd schrijven, zijn we inmiddels up to date.
Wanneer ik dit schrijf ben ik 22 weken zwanger. Volgende week heb ik weer een nieuwe echo. Deze is 4 weken na de vorige.
In mijn vorige blog vertelde ik over de 20 weken echo. Ik was toen 18 weken zwanger.
Daarop zag de echoscopist dat de neus van de baby nogal plat was.
Vandaar dat wij op de vrijdag erna nogmaals gingen.
Om ‘m maar gelijk erin te gooien: ik ben natuurlijk een enorme bofkont dat het is gelukt om op een gezonde, natuurlijke wijze een kind te hebben mogen krijgen met m’n man. En dan ook nog eens een kerngezonde zoon, die helemaal niks van de hartafwijking heeft overgenomen. Nog geen hartruisje was er te horen bij de echo direct na de geboorte. Mooier kan het eigenlijk niet.
De centrumbijeenkomsten, georganiseerd door Stichting Hartekind en de Patiëntenvereniging Aangeboren Hartafwijkingen (PAH), waren een groot succes. Tijdens deze bijeenkomsten kregen de aanwezigen waardevolle informatie over diverse onderwerpen rondom aangeboren hartafwijkingen.
Misschien wel de meest spannende echo hadden wij in februari.
Ondanks de spanning had ik er vooral heel veel zin in. Eerlijk alle voorgaande echo’s waren goed dus dit gaf mij een goed gevoel. Ik was vooral benieuwd naar het geslacht van het kind.
In januari stond de 13 weken echo op de planning. Dit is een van de meest belangrijke echo’s. Het is een voorbode op de 20 weken echo.
Tijdens deze echo meten ze alles van het kind. Het hart, de nieren, de hersenen maar ook de lengte van armen, benen rug etc.
Eind vorig jaar was het zover. De eerste “echte” echo. Natuurlijk hadden we al de 6 weken echo gehad, maar dit was toch de eerste uitgebreide echo.
En hierop zagen we al meteen een mini mensje. Met vingers en teentjes. Het was fijn om ook al hier meteen de handen en voeten op te kunnen zien. Ook al werd er nog niet zo specifiek naar gekeken.