Elyse krijgt alle medische steun en controle tijdens haar zwangerschap
Hoe werkt het als je zwanger bent en een aangeboren hartafwijking hebt? Ik praat erover met Elyse, een goede vriendin van me. Elyse is zwanger van haar eerste kindje en vertelt me hoe dat in haar situatie is. ‘Op mijn achttiende vroegen ze in het ziekenhuis of ik een kinderwens had. Toen was dat nog toekomstmuziek en ik was er erg emotioneel onder, omdat ik zoveel vragen had. Nu, tien jaar later, ben ik dankbaar dat ik zwanger mag zijn. Waar ik behoefte aan heb, is om te horen van andere moeders met een aangeboren hartafwijking hoe zij hun zwangerschap hebben ervaren. Dat heb ik tijdens mijn eigen zwangerschap best wel gemist.’
Twee operaties achter elkaar
Ze werd als baby van vijf maanden oud geopereerd, maar dat ging niet heel makkelijk. De eerste operatie mislukte omdat Elyse te klein was en haar hartkleppen nog steeds niet goed sloten. Een dag later probeerden ze haar opnieuw te opereren. Dat ging iets beter, maar het lukte niet helemaal. Met als gevolg dat ze een lekkende hartklep heeft die om de twee jaar gecontroleerd moet worden, haar hele leven lang. Ik groeide nauwelijks en dronk te weinig toen ik een paar maanden oud was. Uit onderzoek bleek dat ik een longinfectie had, beter bekend als RS-virus. Dit was in 1994 erg in opkomst bij baby’s.’
Moeders hebben altijd gelijk
‘Maar mijn moeder voelde dat er meer aan de hand was en vroeg om nader onderzoek. Mijn vader is toen zo boos geworden omdat niemand luisterde naar het instinct van mijn moeder. Dat extra onderzoek werd gedaan en daaruit bleek dat ik een Atrioventriculair Septum Defect en Mitralisklepinsufficiëntie had. Daar kan ik prima mee leven en ben daarna niet meer geopereerd. Maar ik moet wel mijn hele leven onder controle blijven, omdat de kans bestaat dat de lekkende hartklep groter wordt en ik onder het mes moet voor bijvoorbeeld een kunstklep. Dat is gelukkig tot nu niet ter sprake gekomen omdat ik stabiel ben gebleven sinds ik als baby ben geopereerd. Wijze raad voor artsen: luister eens wat vaker naar het instinct van moeders. Want die hebben altijd gelijk.’
Wat heb jij daar?
Mensen vragen wel eens of onze hartafwijking ervoor heeft gezorgd dat Elyse en ik heel close zijn, maar dat zien we niet zo. Het is gewoon toevallig dat we het allebei hebben. We kennen elkaar van de studie en hebben veel samen meegemaakt. ‘Bij zwemfeestjes kreeg ik wel eens vragen van kinderen over mijn litteken: ‘wat heb jij daar?’ vroegen ze dan. Maar ik zag al op jonge leeftijd in, dat dat litteken me gered heeft. Ik was altijd degene die wat had, maar ik heb nooit ervaren dat ik beperkt ben.’
Niet normaal zwanger
Nu ze zwanger is, krijgt ze veel medische controle. Ze wordt goed in de gaten gehouden door het ziekenhuis. ‘Ik ben in mijn situatie niet normaal zwanger, dat merk ik wel. Ik ga vaak naar het ziekenhuis en daar checken ze me continu. Zo hebben ze bijvoorbeeld ook onderzocht of het erfelijk is, en dat is gelukkig niet zo. Ze hebben wel een paar keer mijn zoontje uitgebreid gecontroleerd op zijn hart. Maar ze zagen niet de afwijking die ik had. Toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger ben, vroeg mijn vader: ‘weet het ziekenhuis dat wel?’ Dat vroeg hij omdat mijn ouders natuurlijk veel hebben meegemaakt met mij toen ik zo klein was en zij zich onbewust toch altijd zorgen maken om mijn gezondheid. Mijn ouders zijn altijd heel betrokken en verheugen zich erop om opa en oma te worden. Ik vind het jammer dat ik nergens een verhaal heb kunnen vinden over een vrouw die zwanger is (geweest) en daarin haar ervaring deelt. Mochten andere vrouwen zwanger zijn en een hartafwijking hebben, dan sta ik zeker open voor hen om mijn ervaringen te delen.’
Vertrouwen in lichaam
Voor haar zwangerschap en bevalling hoeft Elyse zich niet op een speciale manier voor te bereiden. Ze hoeft niet fitter te worden dan ze al is. ‘Ik beweeg genoeg en dat is natuurlijk goed voor elk lichaam, met of zonder hartafwijking. Ik hoef niet ineens allemaal speciale oefeningen te doen, ook al zeggen ze wel dat een bevalling voelt als een marathon lopen zonder dat je erop kunt voorbereiden. Ik ben heel blij dat ze in het ziekenhuis hebben gezegd dat ik mag proberen om op een natuurlijke manier te bevallen. Dus niet met een keizersnede bijvoorbeeld, dat is toch weer een operatie. Als het moet dan moet het, maar ik zou het super fijn vinden als het mij gewoon natuurlijk lukt. Ik ben niet bang aangelegd en vertrouw op mijn lichaam.’