Hannah wil heel graag kinderen en zocht uit of dat kan 

Ze wil heel graag kinderen, maar zo vanzelfsprekend is dat niet. Zeker niet als je een aangeboren hartafwijking hebt zoals Hannah. Ze vertelt me hoe belangrijk haar kinderwens is en hoe het onderzoekstraject eruit ziet. ‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een hartafwijking heb. Toen ik zwanger wilde worden, besefte ik dat het voor mij extra lastig is. Ik heb hier medische goedkeuring voor nodig, terwijl mijn vriendinnen alleen maar met de pil hoeven te stoppen. De vooronderzoeken zijn intens, maar dat hele proces heeft me wel mooie inzichten gegeven over datgene waarvoor je kiest.’  

Rondlopen in wit pakkie 

Ze werd negen dagen na haar geboorte geopereerd omdat ze Transpositie van de grote vaten heeft. Met die hartafwijking kan ze prima leven. Hannah heeft een mooi leven: een grote vriendinnengroep, een lieve man en een leuke baan als afdelingssecretaresse op de spoedeisende hulp. ‘Ja, mijn droom was eigenlijk om verpleegkundige te worden maar die droom heb ik opgegeven omdat ik het fysiek niet aankan. In deze baan kan ik wel mijn witte pakkie rondlopen en dat komt het dichtst in de buurt van mijn droom. Door mijn eigen ervaringen in het ziekenhuis begrijp ik patiënten veel beter. Als er iemand overstuur aan mijn balie staat, dan weet ik waar dat vandaan komt en kan ik veel beter helpen.’ 

Confrontatie met zwangere vriendinnen 

Ze staat vol in het leven en denkt er nauwelijks aan dat ze iets anders is dan anderen. Maar haar kinderwens drukt Hannah met de neus op de feiten van haar aandoening. ‘Ik doe leuke dingen met mijn vriendinnen. Behalve actieve dingen zoals suppen of een klimbos natuurlijk, dat hoeft van mij niet zo. Ik ben meer iemand voor op het terras. Nu ik ouder word, loop ik vaker tegen mijn vriendinnen aan. Ze krijgen kinderen en dan merk ik dat ik geconfronteerd word door het feit dat de meesten van hen zwanger kunnen worden zonder medische begeleiding.’ 

Alle emoties gehad 

Om erachter te komen of ze überhaupt zwanger kon worden, zat Hannah drie jaar in een traject vol onderzoeken. Dat was best pittig, maar het heeft haar ook iets positiefs opgeleverd vertelt ze me. ‘Ik ben echt door alle emoties heengegaan. Van ‘Ik wil dit helemaal niet meer, laat maar zitten’ tot ‘ik wil dit heel graag, kom maar op’. Alleen al dat hele proces van uitzoeken wat wel en niet kan, heeft me mooie inzichten gegeven. Vooral het besef dat ik zowel met mijn hart als mijn verstand voor het moederschap heb gekozen, vind ik heel waardevol. En ik heb gelukkig veel steun aan mijn man: hij zag aan mij dat ik een heel grote kinderwens had. En hij snapte ook dat het een zwaar proces kon gaan worden.’ 

Betere voorlichting op je achttiende 

Hannah zat in een traject waarover ze het in het ziekenhuis met je hebben als je achttien wordt. ‘Mij werd alleen maar gevraagd of ik een kinderwens had. Daar denk je op je achttiende nog nauwelijks over na, dus ik kon toen niet zoveel met die vraag. Wat ik wel heb gemist, is uitgebreide voorlichting op dat moment. Hoe mooi zou het zijn als je op je achttiende informatie zou krijgen over kinderwensen bij vrouwen met een aangeboren hartafwijking? Je kunt dan beter kiezen wat je er op dat moment mee wilt. Nu ik echt zwanger ben, mis ik de verhalen van moeders met een medische aandoening. In alle zwangerschapsboeken gaan ze er alleen maar vanuit dat je gezond bent.’