’Ik was bijna veertien weken zwanger toen ik een bloeding in de iliopsoas-spier kreeg. Hierdoor raakten belangrijke zenuwen in mijn linkerbeen bekneld en liep ik zenuwschade op. Daardoor kon ik onder andere mijn been niet meer optillen en mijn knie niet meer strekken. Ik ben hier nu van aan het herstellen in een revalidatietraject van ruim twee jaar. Eigenlijk ben ik blij dat ik van tevoren niet wist hoelang het zou gaan duren. Maar ik had wel graag ervaringen van andere vrouwen gehoord om te weten wat me te wachten stond.’
Kiezen op je dertiende
Ze is geboren met de hartafwijking Truncus arteriosus type 1 ASD. Toen Michella bijna drie maanden oud was, werd ze eraan geopereerd. Op haar dertiende en achttiende kreeg ze twee andere operaties. Sindsdien is ze stabiel. ‘Toen ik dertien was, moest ik kiezen tussen een donorklep of een kunstklep. Ik was heel stellig en zei dat ik zo’n operatie niet snel weer wilde meemaken. Ik vroeg of ik met een kunstklep dan nog zwanger mocht worden. ‘Ja, dat mag’ zeiden ze en toen heb ik voor de kunstklep gekozen, ook omdat een donorklep maar een aantal jaren meegaat. Ik had geen zin om elke vijf tot zes jaar een operatie te ondergaan. Dat was toen de verwachting van de levensduur van een donorklep. Dus daar moest ik op die leeftijd al over nadenken.’
Goede moed
Michella is heel gelukkig met haar zoontje Joah. Maar daar ging een nare periode aan vooraf. Eerst kreeg ze een miskraam en toen ze opnieuw zwanger was, kreeg ze een bloeding in de iliopsoas-spier. ‘Voor mijn eerste zwangerschap had ik een belabberd intakegesprek met mijn toenmalige cardioloog. Na positieve testen mochten we het een jaar lang proberen om zwanger te raken. Als ik zwanger bleek te zijn, moest ik mij binnen zes weken melden in verband met de antistolling. Vanaf de positieve zwangerschapstest verheugden we ons op de komst van het kindje. Natuurlijk beseften we dat het mis kan gaan. We gingen vol goede moed naar de termijnecho. En ineens klopte het hartje niet meer. Dat was zo bizar, want ik voelde me nog zwanger met al die hormonen in mijn lichaam. Maar ze hadden de situatie niet helemaal onder controle. Ik liep nog bij de ‘huis-tuin-en-keuken verloskundige’ die niet veel verstand had van aangeboren hartafwijkingen in combinatie met zwangerschap.‘
Informatie gemist
Om de zwangerschap af te breken, werd via curettage weefsel uit haar baarmoeder weggehaald. Twee maanden na haar miskraam besloot Michella om er weer voor te gaan. En dat lukte. ‘Ik ben net na onze trouwdag zwanger geraakt. Voorafgaand aan die tweede zwangerschap hadden we een gesprek met de gynaecoloog en de cardioloog. Dat was ook verplicht omdat ik een curettage had gehad. Het bleek dat we die eerste keer inderdaad wat informatie hadden gemist. Uiteindelijk kregen we groen licht om opnieuw zwanger te worden. De donorklep in de longslagader heeft het eigenlijk niet veel zwaarder tijdens de zwangerschap dus de verwachting was dat die er goed doorheen zou komen.’

Extra onderzoek
Toen ze bijna veertien weken zwanger was, ging Michella naar de cardioloog. Op dat moment had ze geen klachten. Op de echo zagen ze een verhoogde druk in de aorta, wat zou kunnen betekenen dat ze een trombose op de kunstklep had. ‘Ik werd met spoed opgenomen en kreeg een hoge dosis heparine. Dat deden ze intraveneus in de hoop dat dit de prop al zou oplossen. Na een paar dagen kreeg ik pijnklachten in mijn heup waarvan niemand de oorzaak kon vinden. Omdat de heparine niet had geholpen en de klep ook nog lekkage ging vertonen, heb ik de behandeling met een prop-oplosser (actilyse) gehad. De pijn werd alleen maar erger. Uiteindelijk heb ik gesmeekt voor meer onderzoek en toen vonden ze de bloeding in de ilopsoasspier.’
Protocol omgegooid
Joah kwam na ruim vijfendertig weken op de wereld via een spoedkeizersnede onder narcose. Hij lag twee weken op de medium care en mocht daarna naar zijn moeder. Ik heb drie heel pijnlijke nabloedingen gehad en ben hier drie keer voor geopereerd. Bij de tweede nabloeding was het kantje boord voor me. Door die nabloedingen heeft het ziekenhuis het antistollingsprotocol omgegooid. Ze besloten dat ik direct na de operatie al mocht beginnen met orale antistolling in de hoop een nieuwe bloeding voor te zijn. En dat is gelukt. Mijn unieke situatie heeft het ziekenhuis hiermee wel wakker geschud.’
Dolgelukkig
Het gaat goed met Michella en ze is dolgelukkig met haar gezin. ‘Ik vermaak me prima met mijn gezin. Het kleine doel dat ik nu heb, is om weer naar het station te kunnen lopen. Zodat ik met Joah met het OV weer ergens naartoe kan. En dat ik mijn oude conditie weer terugkrijg, zodat ik vijf tot zeven kilometer kan lopen aan een stuk door. Ik kan weer met mijn zoontje spelen, wandelen, hem de trap op en af tillen. Joah is ook zo vrolijk en zo’n leuk mannetje. Mijn doel is niet om mensen af te schrikken om voor die kinderwens te gaan met dit unieke verhaal. Laat je vooral goed informeren en blijf kritisch. Want met het pechscenario waarin ik zat, had zelfs het ziekenhuis geen rekening gehouden.’