Even terug in de tijd.
In juni/juli werd ik door een bekende gevraagd of ik in augustus mee ging wandelen. De bedoeling was om samen met een cardioloog en een groep mensen die een aangeboren hartafwijking heeft, een rondje te lopen. Elkaar te leren kennen etc.
Omdat degene die mij uitnodigde meeging, zei ik meteen Ja. Echter werd dit verplaatst naar september. Zonder nadenken zei ik weer ja (ervan uit gaande dat diegene ook mee zal gaan). Toen dat een week voor de activiteit niet bleek ging ik twijfelen.
“Moet ik dit wel doen?” “Straks zijn er geen leeftijdsgenoten” “Of zijn er mensen waarvan hun kwaliteit van leven veel slechter is dan dat van mij” “Kan ik wel levellen met deze mensen?” “Ik voel mij namelijk geen patiënt of lotgenoot”.
Toch besloot ik te gaan. Ik sprak mijzelf moed in en besloot te gaan.
En met succes! Bij aankomst zag ik al snel dat er veel leeftijdsgenoten waren. Ik was met mijn 33 jaar de oudste. Het was een kleine maar leuke groep mensen die net als ik hun twijfels hadden. Ze waren ook bang dat er weinig leeftijdsgenoten zouden zijn of mensen waarvan hun kwaliteit van leven slechter was dan dat van hen. Maar niets was minder waar. Het waren leuke sportieve jonge mensen die in de bloei van hun leven zijn. Die werkte, studeerde en genoten van het leven. Die zichzelf niet als patiënt zagen. Maar die het leuk leek om anderen te ontmoeten.
De wandeling en drankje op het terras was supergezellig. Het smaakte naar meer, ook met de komende herfst op komst. We bespraken dat we meer 20/30+ willen ontmoeten want die moeten er sowieso zijn.
Toch heb ik zitten broedden op de titel “wandelen met hartpatiënten” of het “lotgenoten contact” Zal leeftijd verdeling helpen? Tot 45 en vanaf 45? Of zal het helpen als het taalgebruik anders is? Is er behoefte aan? Of heeft die leeftijd het te druk met andere sociale activiteiten? Toch wanneer ik mensen spreek merk ik dat er behoefte is. En ergens ook bij mij. Ik vind het vooral interessant anderen te ontmoeten en te kijken hoe zij in het leven staan. Je herkent veel in elkaar. Zo zijn de meeste met een aangeboren afwijking druk bezig met sporten, bewegen en voeding.
Waar het dan aan ligt weet ik niet. Ik hoop in ieder geval in de toekomst meer mensen te mogen ontmoeten. Want dit was een succes! En ja dit keer zal ik er zonder oordelen heen gaan.
Liefs, Jetske
Ps. Ga je de volgende keer ook mee? Kijk snel in de activiteiten kalender wanneer de volgende wandeling is.
Jetske Kalwij is een fontanpatiënt en deelt op haar instagram account JetskeAK haar ervaring met haar hartafwijking en het (deels) leven in Uganda. Regelmatig schrijft ze een blog voor de PAH
Ook interessant om te lezen
