Minder lopen
Toch merk ik dat ik wel wat gas terug moet nemen. Dit heeft vooral te maken met veel lopen. Ik ben dol op wandelen. Ik ga wandelend naar mijn oppasgezin, het station en ik hou ervan om een leuke city trip te doen waarbij ik de hele stad verken terwijl ik wandel.
Om een grappig voorbeeld te geven: In Uganda wilde ik ook regelmatig wandelen, wat absoluut niet in hun cultuur zit, ik kreeg dan ook constant de vraag of ik geen Boda Boda (motortaxi) nodig had. Of “waar ga je heen?” “Ik ga nergens heen ik loop gewoon een rondje.”
Helaas merk ik dat ik niet meer ‘even’ een rondje kan lopen. Ik voel het snel in mijn bekken of lage rug. Lang staan is ook niet echt meer handig. Ik moet mijzelf dan ook echt gaan aanleren dat ik vaker de fiets pak. Vergeet de stappen, pak die fiets. Maar dat zit zo niet in mijn systeem en ik voel het pas na 10 min lopen… Dan bedenk ik mij: “Ik had moeten fietsen”.
Lastig loslaten
Afgelopen weekend had ik een vrijgezellenfeest. Toen de uitnodiging werd verstuurd wist ik al dat ik de nachtelijke karaoke sessie achter mij moest laten. Zeer pijnlijk voor een karaoke liefhebber… Maar in de week van het feest voelde ik aan alles dat ik ook de escaperoom beter niet kon doen. Veel staan en lopen leek mij een minder goed idee. Uiteindelijk koos ik ervoor om alleen bij het eten te zijn. En hoewel dat lastig voor mij was, was het de juiste beslissing. Volgens de meiden was de Escaperoom nogal veel klimmen en kruipen. Daarnaast kon ik nu met volle energie genieten van het eten in de avond.
Wat ik wel kan
Ik merk dat ik het lastig vind om gas terug te nemen. Het heeft vooral te maken met mijn verleden. Als hartpatiënt hield mijn omgeving altijd rekening met mij. “Niet te druk doen” was vaak de opmerking die ik kreeg. Mijn hele leven heb ik al een soort bewijs drang dat het allemaal goed gaat en ook nu voel ik dat weer. Ik wil niet zielig of slachtoffer zijn, of minder kunnen dan de rest. Ironisch genoeg vindt niemand mij zielig, heeft iedereen begrip voor de situatie en zijn ze juist trots op wat ik allemaal kan. Het is vooral mijn eigen ego.
Zoals mijn zus al tegen mij zei “Het is maar tijdelijk” en daar probeer ik mij aan vast te houden. Daarnaast ben ik mij ervan bewust wat ik allemaal nog wel kan. Ja ik moet mijn energie verdelen en goed op letten dat ik niet te veel loop of sta. Maar ik kan nog steeds grotendeels doen wat ik voor mijn zwangerschap ook deed, met hier en daar wat aanpassingen. Mijn focus wil ik dan vooral verschuiven in wat ik nog WEL kan in plaats van wat ik niet kan… En dit ook duidelijk communiceren naar anderen.
Uiteindelijk gaat mij dat veel meer helpen, dan alleen maar mijzelf zielig vinden of bezwaard voelen…
Liefs,
Jetske
Bericht van Jetske “Ik wil aangeven dat ik me heel goed besef dat dit onderwerp gevoelig kan zijn. Misschien lees je dit met een onvervulde kinderwens of zit je midden in een traject dat niet vanzelf gaat. Daarom wil ik je allereerst een hart onder de riem steken. Ik weet dat mijn verhaal pijnlijk kan zijn als je had gehoopt dat dit ook jouw pad zou zijn. Tegelijkertijd ben ik enorm dankbaar voor hoe het nu met mij gaat en sta ik daar elke dag bewust bij stil. Ik wens je heel veel sterkte. En als je nog midden in een traject zit, hoop ik dat jouw wens uit mag komen”
Jetske heeft een Fontan circulatie en deelt in haar blog haar ervaringen over zwanger zijn met een aangeboren hartafwijking. Ze schrijft over haar (medische) controles, hoe het met haar gaat en wat er allemaal speelt tijdens deze bijzondere en spannende periode.
